Mae straeon wedi fy swyno ers fy mhlentyndod. Dwi’n hoff iawn ohonyn nhw. Dwi wrth fy modd yn eu hysgrifennu, eu darllen, a gwrando arnyn nhw. Mae straeon yn effeithio’n fawr arnaf. Rwy’n credu fod hyn yn wir i bawb. Mae gan straeon y pŵer i greu neu i ddinistrio. Y straeon rydyn ni’n eu hadrodd i ni’n hunain, amdanon ni’n hunain, y straeon rydyn ni’n eu hadrodd amdanon ni’n hunain, y straeon mae’r byd yn dweud wrthym ni, am ein gilydd. Mae gan y straeon y mae ein diwylliant neu ein cymdeithas yn eu hadrodd wrthym bŵer hudolus go iawn. Nhw yw’r gwahaniaeth rhwng pobl yn teimlo ac yn byw’n dda, mewn cytgord heddychlon, gyda nhw eu hunain, ei gilydd, a’r Ddaear. Neu fyd sy’n frith o amrywiaeth helaeth o anghydraddoldeb cymdeithasol parhaus, anghyfiawnder, tlodi, gormes, trais a rhyfel. Er mwyn ein gwasanaethu’n iawn, mae angen cwestiynu, diweddaru, ail-ysgrifennu ac ail-adrodd ein straeon cyfunol ac unigol yn rheolaidd. Rwy’n angerddol am straeon sy’n ein hatgoffa o’n dynoliaeth. Rwy’n credu bod gennym ni’r pŵer fel pobl, i wneud y byd hwn rydyn ni’n byw ynddo, yn lle gwell, mwy diogel, harddach a chyfiawn i bawb. Rwy’n credu bod newid yn dechrau ac yn gorffen gyda’r straeon rydyn ni’n eu hadrodd, ac yn cael eu hadrodd. Rwyf bellach yn byw ac yn gwneud theatr yn ôl yng Nghymru, lle y dechreuais fy mywyd.